مطالعات متعددی نشان داده اند که عوامل سبک زندگی مانند رژیم غذایی نامناسب و سطح فعالیت بدنی (PAL) نقش مهمی در توسعه سندروم متابولیک دارد. رژیم غذایی با انرژی محدود از جمله توزیع مناسب مواد مغذی همراه با فعالیت فیزیکی متوسط با بهبود در چندین ریسک فاکتور MetS همراه است همچنین شروع عوارض آن را به تأخیر می اندازد. ما با هدف مقایسه میزان ریزمغذی های رژیم غذایی دریافتی و میزان فعالیت بدنی بین نمونه های مبتنی بر جامعه در بزرگسالان ایرانی مبتلا به سندرم متابولیک و بدون سندرم متابولیک انجام دادیم. این مطالعه مقطعی در بین 3800 زن و مرد 35-65 سال انجام شد. معیارهای فدراسیون بین المللی دیابت (IDF) برای تعریف MetS استفاده شد. یک فراخوان 24 ساعته برای ارزیابی رژیم غذایی استفاده شد. ميانگين سني انحراف معيار (SD) افراد MetS + و MetS- ، به ترتیب ، 7.8 ± 48.8 سال (521 مرد و 1178 زن) و 7.5± 47.6 سال (714 مرد و 1222زن) محاسبه شد. متوسط انرژی دریافتی در مردان مبتلا به سندروم متابولیک  در مقایسه با مردان بدون متابولیک سندروم بیشتر بود. فعالیت های فیزیکی در افراد  MetS + در مقایسه با  MetS-  پایین تر بود. ارتباط معناداری بین مصرف ریز مغذی های فرد و متابولیک سندروم مشاهده نشد. متقابلا،  فعالیت فیزیکی ارتباط معکوس با بروز متابولیک سندروم همراه بود.